استان سیستان و بلوچستان با برخورداری از ۱۱/۱۰ درصد از مساحت کشور و ۲٫۵۳۴٫۳۲۷ نفر جمعیت در سال ۱۳۹۰ یکی از مناطق حساس و استراتژیک کشور می باشد. هم مرزی حدود ۱۱۰۰ کیلومتر مرز مشترک زمینی با دو کشور پرتنش افغانستان و پاکستان و برخورداری از ۳۰۰ کیلومتری مرز آبی و دسترسی به آب های آزاد از طریق دریای عمان از ویژگیهایی است که موقعیت حساس از نظر جغرافیای سیاسی در فضای ملی برای استان فراهم آورده است.
در میان سواحل جنوب، سواحل چابهار با توجه به دسترسی سریع به آبهای آزاد و قرار گرفتن در خارج از گلوگاه خلیج فارس از موقعیت بسیار ممتازی برخوردار است. با توسعه بندر شهید کلانتری و شهید بهشتی از دهه ۶۰ به بعد به عنوان بندرهای جایگزین موقعیت منطقه به تدریج تغییر می کند. این بنادر می توانند در شرایط غیر بحرانی به عنوان بنادر امن ورود و خروج کالاهای تجاری از کشورهای جنوب به شمال و کریدورهای ارتباطی با کشورهای آسیای میانه به شمار آیند، با این حال با توجه به شرایط ویژه ژئوپلیتیک استان و منطقه، آنچه قابل تأکید است این که استفاده از مزیت ها و یا رفع برخی از موانع و مشکلات در راه توسعه استان و منطقه به دلیل همین ویژگی ها عمدتاً نیاز به برنامه ریزی هایی در سطح کلان ملی و فراملی را می طلبد. هم اکنون بندر گواتر در آن سوی مرز ایران در کشور پاکستان توانسته است سالانه میلیاردها دلار سرمایه گذاری را جذب نماید.
این در حالی است که موقعیت منطقه چابهار برای کسب تقاضاهای سرمایه گذاری در منطقه به لحاظ دسترسی ایران به کشورهای آسیای میانه و کشورهای شمالی و نزدیکی به اروپا به مراتب بهتر است. در حال حاضر تغییر رویکردهای سیاسی چه در سطح حاکمیت ایران و چه در عرصه بین المللی موجب امیدواری برای کسب جایگاه واقعی ایران و به تبع آن منطقه چابهار در عرصه بین المللی را فراهم کرده است. با برداشتن تحریم امید آن می رود که یک بار دیگر منطقه بسیار پرپتانسیل سواحل جنوب کشور چه از نظر توسعه درونی و رشد صنایع وابسته دریایی و شیلاتی- منطقه ای و … و چه از وجه بیرونی با سرمایه گذاری خارجی بتواند جایگاه واقعی خود را در سطح ملی و بین المللی ایفا نماید.